اشعار

صلاة ظهر شد، ای عاشقان! اذان بدهید            به شوق سجده، به شمشیر خود امان بدهید

صلاة ظهر شد، از جنگ دست باید شست            که دل به جـلـوۀ آن یار مـهـربان بدهید

صلاة ظهر به «محراب و قبله و به نماز»            شما که سینه سپـر کرده‌اید؛ جان بدهید

صلاة ظـهـر شد، اول نـمـاز بگـزاریـد            به این فریضۀ خود روح جاودان بدهید

رسید مـوقـع « قـد قـامتِ الصَّلاة» آری            به این دو رکعت خود عرش را تکان بدهید

همین که آیۀ «ایّاکَ نَستعـین» خـوانـدید            فرشتـگـان زمـین! دل به آسـمـان بدهید

اگر چه زخـم زبـان می‌زنـنـد، باز شما            پـیــامِ نــور بـه آئــیـنـۀ زمــان بـدهــیـد

زمانِ سینه سپر کردن است و وقت سفر            شکـوهِ تـازه به این بـاغ ارغـوان بدهید

پرنده را که ز پرواز تـیر، پـروا نیست            به حـلـقـه‌های زره رنگ پرنـیان بدهید

در این مـقـام که احـرام عاشـقی بستـید            به دشـمـنان، هـنرِ عشق را نشان بدهید

به عـاشـقـانه‌ترین سجده سر فرود آرید            به مهر سایه، به محراب سایه‌بان بدهید

از این نـمـاز به معـراج می‌رسـید آری            اگر چه در وسط «حمد و سوره» جان بدهید

«سعید» غرق سعادت شد از وفای به عهد            به این گذشته ز جان، مژدۀ جنان بدهید

نمـاز آخر من، باز عـصر عاشوراست            شما خـبر به شهـیـدان و قـدسـیان بدهید

نمی‌رسید به فیض حضور یار، «شفق»            مـگـر در آیـنـۀ عـشـق امـتـحـان بدهـید

اذن اذانم بفرما، ای هست و هستی فدایت            تا از ادب پر گشاید، روح‌الامین زیر پایت

تکبیر گو تا بسوزد، هر جلوه جز روی جانان            بیگانه را ره نباشد، در حضرت آشنایت

در بارش نیزه و تیر، تا لب گشودی به تکبیر            از عرش برخاست لبیک، یعنی منم خون‌بهایت

این دشت چون کودکانت، تاول به لب دارد اما            می‌نوشد آهنگ باران، با زمـزم ربّنایت

تا قامتت خم شد ای مرد، مردانگی قد علم کرد            هفت آسمان سر نهاده، در مقدم سجده‌هایت

با او چه گفتی ندانم، این خلوت واپسین را            در چشم خورشید هر چند، پیچیده هُرم دعایت

از هست و هستی گذشتی، تا نگذرد نوبت عشق            اذن اذانم بفرما، ای هست و هستی فدایت

مست‌اند از نسیمِ دمش عـطر سیب‌ها            دارند شـوق نـوحـه‌گـری، عـندلیب‌ها

در روز حشر با نفسش زنده می‌شویم            عـمر دوباره می‌دهـد او بر حـبـیب‌ها

پیچید، اگر که کار جهانی چه باک تا            پـیـچـیـده‌اند، نـسـخـهٔ مـاتـم طـبیب‌هـا

در روضه‌ای که سنگ در آن آب می‌شود            سیـنه دریـده‌انـد از این غـم شکـیب‌ها

آه از تنش که زخم به بوسه امان نداد            مات‌اند در شمارش زخمش حسیب‌ها

با شوق سکه بر تن پاک که تاخـتـند؟            بـر پــاسـخ تــضـرعِ امـن یـجـیـب‌هـا

افـتـاد تا که روی زمـین، قـامتِ حـیا            کَـنـدنـد پیـرهـن ز تـنـش، نـانجـیب‌ها

 »از آب هم مضایقـه کردند کوفیان«            دق کـرده‌انـد از غــمِ آقــا غـریـب‌هـا

ای چـاره‌سـازِ مـردم عـالـم، حسین جان            آرامِ قـلـب‌هـای پُـر از غـم، حـسین جان

بـابِ نـجــات مـردم درمــانـده از گــنـاه            شـرط قــبـول تــوبـۀ آدم، حـسـیـن جـان

خـوانـدیـم آیـه‌آیـه غـمت را و سـوخـتـیم            تـفـسـیر سـرخ سورۀ مریم، حسین جان

فـرصت کم است! روزی چـشم مرا بده            آقـای گـریـه‌هـای دمــادم، حـسـین جـان

جـانِ تــمـام مـرثـیـه‌ خــوانـان فـدای تـو            ای شور روضه‌های محرم، حسین جان

در پای روضه‌های تو جانْ نذر کوچکی است            ما را بـبـخـش بابت این کم، حسین جان

افـتــاده‌ای مــیــانــۀ گـودال روی خـاک            تـسـبـیـح دانـه‌دانـۀ درهـم، حـسـین جـان

بر روی نیزه‌های غـریبی چه می‌کنی؟!            خـورشـید نسـل‌های مکـرم،‌ حسین جان

برگـشـته‌ای بدون سوارت به خـیمه‌گاه            در امتداد واقعـه، در عصر اشک و آه

دلـواپـس کـسـی‌ست نگـاهـت قـدم قـدم            گاهی اگر به پـشت سرت می‌کنی نگاه

ای مرکب بهشت خدا! پس حسین کو؟            افتاده عرش روی زمین در کجای راه؟

تن‌ها رها به دشت... خدایا چه بی‌سپر!            سرها به ‌روی نیزه... دریغا چه بی‌گناه!

فـریـاد «یا بُنَیَّ» جهـان را گرفـته‌ است            بـوی مدیـنـه می‌وزد از سمت قـتـلگـاه

گودالِ قتلگاه است، یا اینکه باغ سیب است؟            این بـوی آشـنایی از تـربت حـبیب است

هر ظهر تشنه اینجا، در حیرت اولوالعزم            قرآن به روی خاک و انجیل بر صلیب است

نهج الفصاحه در خون، نهج البلاغه در اشک            جبریل پر شکسته، بر خاک‌ها عجیب است

قـصد نـماز دارد خـورشید خـون گـرفته            وقتی رسول اکرم بر نیزه‌ها خطیب است

قد قامت الصلاتش، صد اوج در فراز است            حی علی الفلاحش، صد موج در نشیب است

در این حرای زخمی، پیچیده سورۀ کهف            لحنش چه دلنشین و صوتش چه دلفریب است

از بس که خیزران‌ها خط بر لبش کشیدند            سرمشق اهل عالم، خط‌های این کتیبه است

شیب الخـضیب دارد، خـد التـریب دارد            با السلام رد شو، منظور هر غریب است

آهسته پای بگذار، بال فـرشته پهن است            با احتیاط  بگذر، این خاک بی‌رقیب است

اینجا غـریـبـه‌ها هم، یک جـور آشـنایـند            هر کس غریب‌تر شد، او بیشتر حبیب است

شش‌گوشۀ مراد است، این عرش خاک خورده            هرکس نیامد اینجا، از عشق بی‌نصیب است

احساس استجابت، در این حریم جاری‌ست            اینجا یکی مجاب و آن دیگری مجیب است

در این محیط زخمی، در این فضای مجروح            هر کس نفس کشیده، عمری‌ست بی‌شکیب است

حـیـدر رسیـده بود، پـیـمـبـر رسیده بود            همراه این دو، سورۀ کـوثـر رسیده بود

خـواهـر دویـد سـمـت بـرادر ولی دریغ            آن لحظه‌ای رسـید که لشگر رسیده بود

کار عصا و نـیزه و شـمـشـیـر شد تـمام            نوبت به شمر و سینه و خنجر رسیده بود

خـنـجـر نـمـی‌بـریـد گـلـوی حـسـیـن را            به بوسـه گاه حـضرت مـادر رسیده بود

حق داشت زینبی که به صبرش ملقب است            با قتل صبر، صبرش اگر سر رسیده بود

این طـرف بـین عـبـا اکـبر تو افتاده            آن طـرف سـاقـی آب‌آور تو افـتـاده

زینت دوش نبی! بین همه وسعت دشت            تـه گـودال چـرا پـیـکـر تـو افـتــاده

کاش میمُردم و اینگونه نمی‌دیدم که            همه اعضای تو دور و بر تو افتاده

جلـوی پـای تو باید سر من می‌افتاد            جـلـوی پـای من امـا سـر تـو افـتاده

کربلا سنگ ندارد، همه جایش رمل است            چـقـَدَر سنگ به دور و بر تو افتاده

بـین مـیـدان مُـتحـیـر شدنت را دیده            جلـوی خـیـمه اگر هـمـسر تو افتاده

طـعـنـۀ قـاتـل تو، قـاتل احساسم شد            گـفـت: زیـر لـگـدم دلـبـر تـو افـتاده

گُر گرفت آتش دامان غزال حرمت            گرگ از بس که پیِ دخـتر تو افتاده

پیش از غروب بود، که آب از سرم گذشت            آهـی کـشـیـدم و نـفـس آخــرم گـذشـت

من التماس ماندن و او شوق وصل بود            چون اشک از برابر چـشم ترم گذشت

پنجـاه و چـار سال به او چـشم دوخـتـم            فرصت نشد که خوب به او بنگرم، گذشت

یک آن تـمـام خـاطـره‌هایی که داشـتیم            با آن نـگـاه آخـرش از خـاطرم گذشت

آتـش گـرفـت خـیـمـۀ قـلـبم، چه آتشی!            کار از به باد رفـتن خـاکـسـترم گذشت

دیــدم بــریــدن نــفــس قــتــلــگـــاه را            دیدم که روی خاک... نشد باورم، گذشت

تا بود، آب در دل خـیـمه تکان نخورد            تا رفـت، آب از سر اهـل حـرم گذشت

به میدان می‌برم از شوق سربازی، سر خود را            تو هم آماده کن ای عشق! کم‌کم خنجر خود را

مرا گر آرزویی هست باور کن به جز این نیست            که در تن‌پوشی از شمشیر بینم، پیکر خود را

هوای پر زدن از عالم خاکی به سر دارم            خوشا روزی که بینم بی‌قفس بال و پر خود را

ز دل‌تاریکی باد خـزان تا پـرده بردارم            به روی دست می‌گیرم گل نیلوفر خود را

من از ایمان خود یک ذرّه حتی بر نمی‌گردم            تلاوت می‌کنم در گوش نی هم باور خود را

ظهر عاشورا زمان دست از جان شستنت            آب‌هـا دیـگـر نـیـاوردنـد تـاب دیــدنـت

چشمۀ نوش لبت می‌سوخت از هُرم عطش            هم لبانت خشک بود از تشنگی، هم گلشنت

آب می‌گرید برای لعل عـطشانت هنوز            خاک می‌نـالـد برای جـسم بی‌پـیـراهنت

آسمان لرزید آن ساعت که طفلت حلقه کرد            دست‌های کوچک خود را به دور گردنت

ای تماشایی‌ترین خورشید، عالم زنده شد            بر ستـیغ نیـزه از آوای قـرآن خواندنت

وقـتی نـمـازها همه حول نگـاه توست            شاید که کـعـبه هم نگران سپاه توست

بی‌شک «سعید» نیز به چشمت اقامه کرد            رو می‌کنم به قبلۀ سرخی که راه توست

هر صبح با اذان علی‌اکـبرِ تو عـشق،            تکرار می‌شود که بگوید پگـاه تـوست

هر روز و شب به خاک شما سجده می‌برم            خـاکی که ذره ذرۀ آن بـارگـاه تـوست

«خورشید سر برهنه برون شد ز کوهسار»            تا بنگرد به غـیرت سقا که ماه توست

این شـعـلـه‌ها که در نـفـس باد می‌دود            گرد و غبار حادثه یا اشک و آه توست

طوفـان فـرو نشست ولی کربلا هنوز            چشم‌انـتـظار بیـرق سـبز نگـاه توست

دل جز به یاد روی تو خرّم نمی‌شود            دیـده به غـیـر نـام تو پُـر نَم نمی‌شود

چـشـمان تر ز آتش دوزخ دهـد امـان            گـریـه‌کـن‌ات ز اهل جـهـنـم‌ نمی‌شود

راه وصــال تـا بـه لـقـای خــدا بــلـی            جز از مسیر روضه فراهـم نمی‌شود

ما را بهشت، مجلس روضه‌ست والسلام            طـوبی شـبـیـه سـایه پـرچـم‌ نمی‌شود

بر ما که عـاشـقـیم و اسیـر غـم توأیم            مـاهـی شـبـیـه مـاه مـحـرم نـمی‌شـود

درمان دردهای دل ماست روضه‌ات            ما را به غیر اشک تو مرهم نمی‌شود

یک‌عمر هم اگر‌ که بگوئیم "یا حسین"            یک‌ذره از حـلاوت آن کـم نـمی‌شـود

زینب رسید و گفت کجایی حسین من؟!            جسم کسی که این‌همه درهم نمی‌شود

با نـیـزه‌ها مگر بدنت را چه کرده‌اند            هر کار می‌کـنـم که مـنـظـم نـمی‌شود

آدم مـیان روضه سـبـکـبال می‌شـود            مـست مـی مـحـول‌الاحـوال می‌شود

بزم عزا بهشت زمین است و آسمان            از دیدن بـهـشت زمـین لال می‌شود

بال عروج ماست سلام علی‌الحسین            روضه برای روح پر و بال می‌شود

شـادی واقـعـی‌ست دم یـاحـسـیـن ما            با یاحسین، فاطمه خوشحال می‌شود

چشمی که بود کاسۀ خون بین روضه‌ها            جـای قـدوم کـشـتـۀ گـودال می‌شـود

گـودال ‌قـتـلگـاه چه با اهـل‌بیت کرد            یک کاروان الف ز غمش دال می‌شود

از قـتـلگاه زینب کـبری دو داغ دیـد            بالای تل دو مرتـبه بی‌حـال می‌شود

هم سینـۀ حـسـین لگـدمـال شمـر شد            هم زیر سُـم اسب لـگـد‌مـال می‌شود

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

ای کاش مـاجـرای بـیـابـان دروغ بـود            این حرف‌های مرثیه‌خوانان دروغ بود!

ای کاش این روایت پُر غم سند نداشت            بر نـیـزه‌هـا نـشـانـدن قـرآن دروغ بود

ای کاش گرگ تاخـته بر یوسف حجاز            مانند گـرگِ قـصـۀ کـنعـان دروغ بود!

حیف از شکوفه‌ها و دریغ از بهار کاش            برجـانِ بـاغ، داغِ زمـستان دروغ بـود

بر خاکی از اندوه و غربت سر نهاده‌ست            بر نیـزهٔ تـنهـایی خـود تـکـیـه داده‌ست

هرچند پـیچـیده‌ست در عـالم شکوهش            معراج او بر روی خاک اما چه ساده‌ست

آنـقـدر آزاد است از هر قـیـد و بـنـدی            حتی به کهـنه پیـرهـن هم تن نداده‌ست

یک روز روی شـانهٔ پیـغـمـبر، اکنون            بر روی نیزه باز در اوج ایـستاده‌ست

دارد همین که سـایه‌اش را از سـر نی            باور کن این هم از سر عالم زیاد است

دیگر نفس نمانده، که آب از سرم گذشت            کار از به خون نشستن چشم ترم گذشت

من التـماس مانـدن و تو شوق رفـتـنی            با رفتن تو روح من از پیـکرم گذشت

پنجـاه و چـار سال، کـنارت نفس نفس            می‌خواستم که خوب تو را بنگرم، گذشت

یک آن تمام خـاطـره‌هـایی که داشـتـیم            با آخـرین نـگـاه تو از خـاطرم گذشت

آهـسـتـه‌تـر بـرو که دلـم شـور می‌زند            رفـتی و باد از طرف معـجـرم گذشت

آتـش زدی به خـیـمۀ قـلبم، چه آتـشی!            کـار از به باد دادن خاکـسـترم گذشت

من مـانـدم و مـصیبت از دست‌ دادنت            خورشید ماند و سایهٔ تو از سرم گذشت

دیــدم بــریــدن نــفــس قــتــلــگــاه را            بـاور کـنم و یا نـشـود بـاورم، گـذشت

گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟           این بوی آشـنـایی از تربت حـبـیب است

نهج‌الفصاحه در خون، نهج‌البلاغه در اشک           جبریل پرشکسته، بر خاک‌ها عجیب است

قـصد نـماز دارد، خـورشید خـون‌گرفـته           وقتی رسول اکرم بر نیزه‌ها خطیب است

قد قامت‌الصلاتش صد اوج در فراز است           حی علی‌الفلاحش صد موج در نشیب است

در این حرای زخمی، پیچیده سورۀ کهف           لحنش چه دلنشین و صوتش چه دلفریب است

شش‌گوشۀ مراد است این عرش خاک‌خورده           هرکس نیامد اینجا، از عشق بی‌نصیب است

احساس استجابت، در این حریم جاری‌ست           اینجا یکی مجاب و آن دیگری مجیب است

در این محیط زخمی در این فضای مجروح           هر کس نفس کشیده عمری‌ست بی‌شکیب است

هنوز داشت نفـس می‌کـشید؛ دیر نبود            مگر که جرعۀ آبی در آن کـویر نبود

هزار و نهـصد و پنجـاه سال می‌گریم            بر آن تنی که پـذیـرای جای تـیر نبود

دو چشم بی‌رمقش سورۀ دخان می‌خواند            به تن چه داشت؟ به جز جوشن کبیر نبود

رسیـد طالـب پـیـراهـنی؛ دریـغ نکـرد            رسـیـد سائل انـگـشـتـری؛ فـقـیر نـبود

نمی‌سـرود چـنان و نـمی‌نـوشت چـنین            اگر که شاعر این قـصّه نـاگـزیر نبود

شهید معرکه غـسل و کفـن نمی‌خواهد            ولی سزای تنـش تکّه‌ای حـصیـر نبود